Als je me een halfjaar geleden had verteld dat ik de 10-daagse Vipassana meditatie cursus zou doen, had ik je keihard in je gezicht uitgelachen. Ik? Mezelf laten opsluiten voor 10 dagen? Die is gek! 

// In real life ben ik een stuk korter van stof geworden. Qua schrijven niet perse. Dus even een heads-up dat deze blog zo’n 10 minuten leestijd in beslag neemt. Ik neem je graag mee in mijn proces voorafgaand aan (pre-story), tijdens (story) en na de meditatie cursus (after story). Dit kan (en wil) ik niet in een A4’tje vertellen. Ik zou zeggen: gun jezelf de tijd om er voor te zitten. Geen afleiding. Gewoon lezen. Dwalen je gedachten af? Keer terug naar het huidige moment en beslis om verder te lezen. Of niet. Beide is ok 🙂 //


Stilte weekend: stille slappe lach

Het was niet de eerste keer dat ik ‘de stilte inging’. Precies een jaar voor mijn Vipassana avontuur heb ik, in november 2017, deelgenomen aan een stilte weekend in Domburg. Drie dagen niet praten en je werd uitgenodigd om je mobieltje in te leveren (was geen must). Ik twijfelde, maar leverde m’n telefoon toch in, omdat ik wist dat je tijdens Vipassana verplicht je telefoon moet inleveren. Je mocht wel lezen, schrijven, wandelen waar je maar wilde, naar zee (heerlijk!), zwemmen in het zwembad en in de sauna bij het huis (heaven!). Elke dag was er een yoga- en (afsluitende) meditatiesessie. 

Briefje stilte weekend stille slappe lach

Mij was vooraf verteld dat ik een kamer voor mij alleen zou krijgen. Sweet! Ineens kwam een dame met rolkoffer ‘mijn kamer’ binnen. Hey, dat was niet de afspraak! Gelukkig was ze heel lief en hebben we even stiekem op dag 2 gepraat en gelachen op onze kamer. “Wat is iedereen serieus” fluisterden we tegen elkaar. Een ingehouden-slappe-lach-aanval volgde. Tranen over de wangen. HI-LA-RISCH! We waren net 2 stoute kinderen die stiekem een snoepje uit moeders snoeptrommel hadden gepakt. 

Net voor vertrek kreeg ik dit briefje van mijn roomie. Ik weet haar achternaam niet, maar wie weet dat ze dit toch leest. Ik wil je zeggen: “Dankjewel. Dat is geheel wederzijds!”.


Stapje voor stapje

Ergens wist ik al dat ik Vipassana zou gaan doen. Ik zag dit weekend als voorbereiding, waarbij ik kon ervaren of het iets voor me zou zijn. Stil zijn. Als ik die 3 dagen niet zou doorkomen, hoefde ik me zeker niet op te geven voor Vipassana. Gezien ‘het succes’ van het stilte weekend, kon ik door naar de volgende stap: 10 dagen stil. Toch heeft het een jaar geduurd voordat ik het echt aandurfde. En bij de aanmelding in juli twijfelde ik nog. Ik kwam op een wachtlijst terecht en dat vond ik prima. Kon ik in de tussentijd voelen en beslissen of dit echt was wat ik wilde.


Nieuwsgierigheid nam toe

De mogelijkheid om voor werk naar het buitenland te gaan, kwam in september-oktober voorbij. Dat zou betekenen dat ik mogelijk niet op tijd terug was voor de meditatiecursus. Dat voelde ergens wel als een opluchting. Op een tropisch eiland zijn, is veel leuker! Helaas kreeg ik mijn huis niet verhuurd, een voorwaarde voor mij om op reis te kunnen. Alsof het Universum tegen me zei: “Keer jij eerst maar eens naar binnen, voordat je de ‘wijde wereld’ intrekt”. Hmmz, ok dan. De cursus kwam sindsdien steeds vaker voorbij in m’n gedachten. Zou ik dan toch echt? Hoe dichterbij het kwam, des te zenuwachtiger ik werd. Ik praatte er over met een aantal vrienden, droomde erover en was inmiddels ook wel nieuwsgierig geworden. Wat zou het me brengen?

Keer naar binnen, in plaats van buiten jezelf op zoek te gaan naar antwoorden of afleiding


Grootste angst: opsluiting

Ik wist ook, ik ga m’n grootste angst onder ogen komen: opgesloten worden en er is geen afleiding. Als kind ben ik (al dan niet bedoeld) een aantal keren opgesloten in mijn kamer door mijn ouders, mijn opa en een vriendin. Ik kon de kamer niet uit, de deur was op slot, en ik raakte volledig in paniek. Ik zat daar een behoorlijke tijd vast en daar knap je niet van op, kan ik je zeggen. Sindsdien mijd ik situaties waarbij ik opgesloten word of me opgesloten voel. Krappe ruimtes, liften en grote massa’s mensen? Ja doei, daar loop ik met een boog omheen. Ook heb ik een tijd niet durven vliegen. Gelukkig heb ik m’n vliegangst al eerder aan durven kijken en is dat inmiddels niet zo’n issue meer. Het liefst rijd ik zelf auto, want ik vertrouw een ander niet zo (qua snelheid en of hij/zij me uit de auto laat). Die controledrang gaat ver en het is gewoon niet handig.


Cadeau in een vervelende verpakking

Afgelopen zomer vloog ik alleen naar Ibiza en daar kwam ik een aantal van deze angsten tegen. Ik ging vet in de overlevingsstand en controle. Door allerlei onvoorziene omstandigheden (kan ik een apart blog aan wijden haha) moest ik last-minute in m’n eentje een andere slaapplek zoeken. Ik kwam bij iemand terecht die mij, op z’n zachtst gezegd, nogal triggerde (en ik hem ook). Allerlei angsten, irritatie en woede kwam naar boven. Hij zei op een bepaald moment tegen me dat ik Vipassana moest doen. Het had hem heel erg geholpen en hij gunde mij dat ook. Ik weet nog dat ik dacht: “Nou, niks van te merken. Je hebt nog steeds een groot ego en van jou ga ik niks aannemen”. Over een groot ego gesproken haha 😉 Kijk in de spiegel Paula! Ik voelde direct dat hij gelijk had. Achteraf zie ik dat die situatie op Ibiza een cadeau in een vervelende verpakking was.

Voor mij is groei datgene wat ongemakkelijk en/of pijnlijk voelt, aankijken en doorvoelen


Waarom Vipassana?

Je vraagt je ondertussen misschien af waarom ik mezelf in Godsnaam vrijwillig zou laten opsluiten. Als dat je grootste angst is… dan moet je wel een beetje gek zijn om jezelf dat aan te doen, toch? Ik snap dat niet iedereen angsten wil overwinnen. En dat er mensen zijn die geen of weinig angsten kennen. Aangezien ik niet fearless ben geboren, werkt het voor mij zo: ik geloof dat groei mogelijk is, daar waar het ongemakkelijk is en/of pijn doet. Ik kon en wilde deze angst niet langer vermijden en verzachtende omstandigheden creëren. Ik was er klaar voor om te ervaren dat ik mezelf kan dragen, dat die verhalen in m’n hoofd niet perse waar zijn en als er iets vervelends gebeurd (in dit geval opsluiting) dat ik het overleef en ik niet perse een ander nodig heb om me hierin gerust te stellen.

Verder voelde ik:

  • Het was tijd. Vipassana was al vaker op mijn pad gekomen, nog voor Ibiza. Een vriendin van me heeft vaker Vipassana gedaan, maar ook een oud-huisgenoot en een van mijn opdrachtgevers. Het kwam steeds weer terug op mijn pad.

  • Verslaafd aan Whatsapp en social media. Ja, ik geef het toe. Ik was teveel met mijn mobiel en alle online kanalen bezig. Ik moest nog meer zichtbaar zijn, snel reageren op appjes van vrienden en klanten. Erg vermoeiend en energieslurpend.

  • Ik wilde leren (over) loslaten en overgave. Ik ben een doorzetter, tegen de stroom inzwemmen en ‘vechten’ kan ik als de beste. Geef me een opdracht waar ik in geloof en ik bijt me er helemaal in vast. Mooie eigenschap, maar het is net zo belangrijk om te weten wanneer te stoppen. Niet koste wat kost door blijven gaan en ergens energie in stoppen wat niets oplevert.

  • Ik wilde leren over discipline. Afspraken met mezelf gestructureerd nakomen, was niet mijn sterkste kant. En daar baalde ik heel erg van en wees ik mezelf op af. 

  • Ik wilde leren om dagelijks te mediteren. Ik mediteerde wel, maar niet structureel en ik voelde dat dat wel goed voor me zou zijn. Toch kreeg ik het thuis in m’n eentje niet voor elkaar.

Er waren ook een aantal praktische redenen, met name als ondernemer:

  • Gevoel van haast / tekort in tijd
  • Ik merkte gebrek aan focus
  • Practice what you preach. Als ik anderen ondersteun bij rust en balans mag ik dit zelf ook toepassen. Dit deed ik al, maar de laatste tijd liep het voor mijn gevoel niet lekker en ging ik steeds harder werken en het werd er niet efficiënter en ook niet leuker op.

Het bleef stil…

Eind oktober mailde ik de organisatie. Mocht ik meedoen? Ik had niks meer gehoord en het was al over een maand. Toch wel handig om te weten waar ik aan toe was, ook met werk enzo. Ik kreeg als reactie dat ze er op dat moment niks over konden zeggen en dat er vlak voor de start opnieuw werd gekeken naar de indeling. Ok afwachten dus. 2,5 week later kreeg ik de ‘verlossende’ mededeling dat ik mee mocht doen. Whaaaaa!! It’s really happening: OH. MY. GOD! Twee dagen voor mijn vertrek werd ik al om 04:00 uur wakker (de tijd dat je daar opstaat). Alsof m’n onderbewuste zich al aan het voorbereiden was op wat zou komen.

Even geen geblaat

Voordat ik de stilte inging ervaarde ik al vaker: pfff wat praten sommige mensen toch veel. En wat zeggen ze nou eigenlijk? Is het van belang of ‘vervuiling’ van energie en ruimte? Klagen om te klagen. Of ego’s die hun visie willen delen/opdringen. Het boeit me soms gewoon niet. Niet vanuit desinteresse, maar omdat ik nergens van overtuigd hoef te worden. Hiermee classificeer ik overigens niemand tot zwart schaap. Ik bedoel, ik loop zelf ook nog regelmatig in mijn ego valkuilen, I’m no saint. Maar ik kan niet ontkennen dat ik wel zin had om de stilte in te gaan. Zo, ff geen geblaat en gemekker aan m’n hoofd 😉 Behalve dat van mezelf en daar had ik al genoeg aan op dat moment. Storm voor de stilte, in plaats van stilte voor de storm.

Geen gemekker Storm voor de stilte Pre story over mijn Vipassana ervaring

Benieuwd naar mijn ervaringen en inzichten?

Lees dan verder in mijn tweede blog Vipassawah?. Hierin leg ik uit wat dat Vipassana gebeuren nou is. Ook vertel ik meer over wat ik zoal heb meegemaakt tijdens de meditatie cursus. Cliffhanger! Ik zeg, wacht in spanning… euuhh stilte af 😉